BOOKAFY

TW: huiselijk geweld.

Mijn eerste non-fictie boek van 2020 is een feit. Waar ik normaal weg blijf van dit soort boeken, trok deze zodanig mijn aandacht – omdat ik hem al een aantal keer gezien had op Bookstagram – dat ik hem wel moest kopen. Zelf had ik verder nog nooit gehoord over Laura H. en haar verhaal en dat maakte het nog interessanter.

Eerst even een korte samenvatting van het verhaal, Laura H is een meisje van 20 uit Zoetermeer die in 2016 samen met haar 2 kleine kinderen ontsnapt is uit het Kalifaat van IS. Iets wat bijna niemand lukt. Thomas Rueb heeft het hele verhaal van Laura, van geboorte tot jaren na de ontsnapping onderzocht en beschreven in dit boek. Hij heeft betrokken van de zaak en Laura zelf geïnterviewd, je leest de echte whatsapp berichten, documenten en rapporten en er staan zelfs foto’s bij. Daarnaast is hij zelf afgereisd naar de plekken waar Laura heeft gezeten. Dit alles samen vormt een mooi geheel waardoor je het verhaal echt van alle kanten kunt bekijken. Wat ik persoonlijk ook bijzonder vond was dat ik het idee kreeg dat ik Laura persoonlijk begon te kennen, ik las over haar jeugd en tegenslagen en ook over de mooie dingen. Na 200 bladzijden werd ik met het hoofdstuk betrokkener en dus nieuwschieriger. Omdat ik vooraf niet wist of wat Laura gedaan had goed of slecht was, voelde het eigenlijk best raar om zelfs medelijden met haar te krijgen.

Wat de meeste mensen wel weten over dit boek is dat hij aardig dik is. Het boek is namelijk 540 pagina’s lang en het heeft relatief kleine letters. Het feit dat hij zo lang is heeft mij lang weerhouden om het echt te gaan lezen, ik was enorm bang dat dit boek mij regelrecht in een reading slump zou sturen. Echter was dit zeker niet het geval, ik begon dit boek op een punt waar ik een slump voelde aankomen en ik kon 5 dagen lang niet stoppen met lezen. Dit had ook zeker te maken met de schrijfstijl van Thomas Rueb, het is een beeldende schrijfstijl zonder te veel voor te kauwen en waar je snel doorheen leest, zelfs wanneer je nooit leest.

Wel moet ik echt vertellen dat dit boek een enorme trigger warning nodig heeft, die er op dit moment niet staat. Ondanks dat ik geen last heb van deze triggers, vond ik hem heftig. Ik vraag me eigenlijk af waarom er geen trigger warning wordt gegeven, misschien omdat men denkt dat het normaal is in een boek als dit? Zeker 100 pagina’s waren volgeschreven met vormen van huiselijk geweld. Nu is dit in principe al een trigger warning waard, maar het is ook nog eens in volledig detail geschreven waardoor kan het voor sommige mensen extra confronterend zijn. Ik zou dit dan ook als enige echte minpunt benoemen.

Na dit boek heb ik de smaak te pakken. Een uur geleden zat ik bijvoorbeeld nog te zoeken naar Nederlandse true crime boeken. Daarnaast zoek ik haast dagelijks nog naar artikelen of YouTube video’s van Laura, puur omdat het verhaal me zo bezig houdt en het raar is dat ik voor het eerst meer kan uitvinden over een karakter uit een boek. (mocht je nog true crime tips hebben, comment ze dan hieronder!)

Ik raad dit boek aan iedereen aan, zelfs als je maar 1 boek per jaar leest. Dit wordt in 2020 dan ook mijn “cadeau boek” AKA het boek dat ik aan iedereen cadeau zal geven in 2020, mochten ze van lezen houden. Zoals verwacht gaf ik dit boek 5 sterren!

Ik ben benieuwd of jullie regelmatig non-fictie lezen? Zo ja, wat voor soort non-fictie is dat dan? laat het me weten en dankjewel voor het lezen! 🙂

Er zijn zoveel boeken op deze aarde, de ene worden zo gewaardeerd dat er en serie verfilming van komt. Andere zijn minstens net zo goed, maar toch worden ze niet gezien. Via mijn blog concept “Unpopular book spotlight” licht ik een van mijn onbekende favorieten toe en hoop ik zo mensen te inspireren om het boek een kans te geven! In de derde unpopular book spotlight vertel ik over het boek “Girls with sharp sticks” van Suzanne Young.

Ik kocht dit boek in Londen toen ik daar was met mijn broertje. Mijn hoofddoel in Londen was dan ook het kopen van “Girls with sharp sticks”, want oh, die leek me zo gaaf. En dat is hij ook! Dit boek is een YA science fiction, met wat dystopische elementen. In het boek volgen we Mena en haar klasgenoten op de privé school “Innovations Academy”. Hier worden jonge meisjes opgeleid om, zoals de school zelf zegt, “de beste meisjes van de samenleving” te worden. Ze leren dingen als manieren, tuinieren, interieur design en kunstgeschiedenis. Op de school worden niet echt kennis vakken gegeven zoals wiskunde of scheikunde want dat hebben meisjes niet nodig. Er zijn erg strenge regels voor de meisjes en ze hebben weinig vrijheid, al merken de meisjes dat zelf niet echt op. Op een dag gaan ze op schoolreisje, Mena ziet andere jongeren van haar leeftijd die gewoon buiten lopen en langzaam begint ze zich te beseffen dat wat er gebeurd op de academie niet normaal is, maar hoe kan het dat niemand anders dit inziet?

Het is lastig om dit boek echt te omschrijven, vooral om dat het verschillende thema’s en concepten bevat. Daarnaast zou een uitleg zoals ik dat gewoonlijk doe, voor dit boek vol zitten met spoilers. Dat willen we natuurlijk niet. Dit is ook typisch een boek waar je echt af en toe wel even over moet nadenken, om te verwerken wat er nu allemaal speelt. Wat ik persoonlijk mooi vind aan het boek is dat er echt verborgen boodschappen in zitten en dat het heel cryptisch is geschreven naar mijn mening.

Waar dit boek misschien niet zo bekend is, zullen de meeste lezers wel eens gehoord hebben van Suzanne Young. Young is bekend van de serie “Het programma”. Zelf moet ik deze YA sci-fi serie nog lezen en ik ben er echt benieuwd naar! Ik denk dat dit boek voor iedereen is die houdt van feminisme, dystopie/sci-fi, kritische boeken, boeken die ingaan op huidige problematiek, maar ook boeken waar je echt jezelf in kwijt kunt raken.

Ik vond het toch belangrijk om dit boek te benoemen in een unpopular book spotlight ondanks dat ik er niet heel veel concreets over kan zeggen vanwege de spoilers. Toch hoop ik dat het iemand zijn interesse heeft kunnen wekken zodat ze misschien beginnen aan dit geweldige boek waarvan het tweede deel “Girls with razor blades” in Maart uitkomt! een perfecte aansluiting dus:) kon jij dit boek al? of zou je het graag willen lezen?

TW: depressie, zelfmoord(gedachtes).

“Zelfdoding is niet de enige manier waarop je iemand kunt verliezen aan depressie.”

Ik weet niet eens waar ik moet beginnen met schrijven over dit boek. Ik heb nog nooit gehuild door een boek en zelden word ik echt emotioneel, maar dit boek gaf mij toch een traan en ik ben flink emotioneel geweest. Buckle up, want dit word een leuke blog over een boek waarvan ik nu al weet dat hij in mijn 2020 favorieten zal komen.

Darius de Grote is niet oké gaat over Darius Kellner, een Amerikaans-Iraanse jongen woonachtig in Portland. Darius is dol op thee (relatable), Star trek en zijn lokale theewinkel. Hij is echter niet zo dol op school, vanwege zijn pesters. Ook heeft Darius innerlijk wat problemen, hij is depressief. Zijn vader Stephen is ook depressief en af en toe botst dit met elkaar, ook al schept het ook een band. Darius zijn zusje, Laleh heeft wel Farsi als tweede taal geleerd. Hierdoor voelt Darius zich soms niet helemaal Iraans en dat zit hem niet lekker.

Toen ik begon met lezen van dit boek, wist ik niks anders dan de labels van het boek: “mental health” & “Contemporary”. Boeken over mental health zijn sowieso mijn favorieten, niet alleen omdat ze belangrijk zijn, maar ook omdat ze voor mij vaak herkenbaar of makkelijk te begrijpen zijn, en daarom een steun. Om deze reden lees ik ook vaak dat genre boeken, maar helaas stellen ze me best vaak toch teleur, omdat het soms lijkt alsof mentale ziektes worden verheerlijkt of gebagatelliseerd. DDGINO is eerlijk en realistisch. Zodanig dat het me af en toe echt teveel werd. Af en toe moest ik het boek wegleggen omdat ik volschoot, niet alleen van medelijden naar Darius toe, maar ook omdat ik het mooi vond of omdat de schrijver precies een bepaald gevoel op papier wist te brengen. Mijn favoriete delen om te lezen was toch wel hoe Darius vooruitgaat gedurende het boek, en ook vooral hoe zijn band met zijn vader verbeterd. Over Darius zelf kan ik maar een ding zeggen: FAVORIETE KARAKTER OOIT. Na 100 bladzijden wist ik al dat ik dan ook eindelijk mijn favoriete boeken karakter had gevonden. Ik had die namelijk nooit echt, er waren wel karakters die ik leuk vond, maar nooit een all time favourite. Ik wens stiekem dan ook dat hij echt zou zijn, want het is zo’n mooi mens.

Wat ik ook gaaf vond aan het boek, is het culturele aspect. Omdat het zich grotendeels afspeelt in Yazd, Iran zijn haast alle elementen nieuw voor de lezer, zeker wanneer je zoals mij niet bekend bent met de cultuur van Iran. De schrijver weet de cultuur over te brengen op een hele simpele maar warme manier. Ik voelde me soms echt deel van de familie en dat was zo fijn om te lezen. Sowieso vind ik het belangrijk en fijn dat ander culturen (buiten de westerse) aan bod komen en ik denk dat het zeker een goede combinatie is dat mentale gezondheid ook besproken wordt in boeken waar andere culturen en religies in voorkomen, omdat het daar af en toe toch meer een taboe is dan in westerse culturen.

Al met al is dit een van de krachtigste boeken die ik ooit heb gelezen, het topt alle andere emotionele en sterke boeken die ik heb gelezen zoals TFIOS, THUG en Girls on the verge. Ik raad iedereen aan om dit boek te lezen, wanneer je zelf depressie of mentale problemen hebt, wanneer je mensen kent met depressie maar ook wanneer depressie voor jou (gelukkig) een ver van je bed show is. Het is een leerzaam boek maar vooral, zoals ik al zei, een emotionele rollercoaster. Maar wel een waar je met een lach uit komt, en die geschikt is voor iedereen.

Dit boek is origineel geschreven in het Engels, en heet dan “Darius the Great is not Okay.” Het tweede deel, Darius the Great deserves better” komt op 25 Augustus uit, maar ik hoop stiekem dat het tweede deel ook vertaald zal worden.

Uitgeverij: Gottmer (9789025771164)

Sinds kleins af aan heb ik al een gekke obsessie voor Japan en alles dat er mee te maken heeft. Ik heb nooit kunnen plaatsen waarom maar het is nooit weg gegaan. Deze zomer ga ik dan ook eindelijk mijn droomreis naar Japan maken. Juist om deze redenen stond het al lang op mijn lijstje om eens een echte manga te lezen. Na kort zoeken op Booktube en Google kwam ik eigenlijk al snel uit bij Tokyo Ghoul, een van de bekendste manga series. Dus kocht ik, dezelfde avond nog, de eerste 3 delen. Inmiddels heb ik de eerste en de tweede volume gelezen en heb ik denk ik wel een mening kunnen vormen!

Als eerst was het enorm wennen om het boek compleet andersom te lezen, manga’s lees je namelijk van wat voor ons de achter kant is, naar voren toe. ook de volgorde van hoe je de strip leest is anders. In elke manga staat vaak wel een korte uitleg van hoe je ze moet lezen en dus was dat niet heel lastig, al was het wel enorm wennen. Ik moet ook zeggen dat het me daarom wel wat meer energie kostte. Het verhaal zelf van Tokyo Ghoul vind ik enorm gaaf en ik weet zeker dat ik ook door ga met het lezen van deze serie. Tokyo Ghoul gaat eigenlijk over wat de titel al zegt, in Tokyo zijn er steeds meer ‘Ghouls’ actief, Ghouls zijn mensen die alleen andere mensen eten en daar op leven. Deze ghouls kunnen ook geen ander eten wegkrijgen en dus zijn ze puur en alleen aangewezen tot het eten van mensen, die ze natuurlijk zelf moeten vermoorden. Wanneer Ken op date gaat met Rize, die een Ghoul is, en dus een hele andere agenda heeft, gaat het fout. Ken overleefd de aanval, maar hij wordt zelf wakker als ghoul?

Als ik het lezen van de manga vergelijk met graphic novels, merk ik weinig verschil, de enige dingen die ik merk is dat manga’s voor mij toch wel wat beeldender tekenen, er zit meer actie en snelheid in, wat ik super fijn vind. Een groot voordeel van manga ten opzichte van “normale” boeken is toch wel dat er vaak in een serie zeker wel 12 volumes zitten, die met een beetje geluk al uitgegeven zijn, waardoor je echt lekker kunt doorlezen. Maar met de snelheid waarop je het kunt lezen, komt ook een groot nadeel… het is een erg dure manier van lezen. De boeken zijn vaak net zo duur als een normaal boek maar toch heb je hem als je doorleest uit in 45 minuten.

al met al ben ik oprecht heel blij dat ik dit ben gaan lezen, want ik vind de serie tot nu toe geweldig en ben heel benieuwd hoe het verder zal gaan. Ik ben al een fan van graphic novels, en nu dus zeker ook van manga. Voordat ik naar Japan ga van de zomer wil ik nog graag nog meer manga series lezen, of in ieder geval meer kennis opdoen zodat ik daar ook eens kan gaan manga shoppen! Hebben jullie wel eens manga gelezen? wat was jullie mening of zou je het graag eens proberen?

“Is mijn leesgedrag veranderd door Bookstagram?” deze vraag kwam in eens in mij op toen ik heerlijk door Instagram zat te scrollen. Ik denk namelijk dat een community of vriendengroep je gewoontes aardig kunnen veranderen (met elke hobby is dat wel zo denk ik), positief of negatief. Een ding weet ik wel al zeker, Bookstagram heeft mijn leesgewoontes positief veranderd!

Mijn eerste Bookstagram post was op 4 September 2018, eigenlijk had ik daar voor ook al gepost, want ik begon met Bookafy in eind 2017, maar al die posts had ik verwijderd. Gezien ik ook niet meer weet wat er op die foto’s stond, houden we de post van 4 September aan als mijn eerste post (deze zie je ook hier onder). Op de foto zie je hoe mijn boekenkast van toen was, ik had maar 1 smalle billy, en dat was toen ruim genoeg om mijn boeken mooi neer te zetten (vooral omdat ik voornamelijk mass market paperbacks kocht). Ik kan zo al zeggen, dat deze billy nu gevuld is met mijn makeup en dergelijke, omdat hij veel te klein is voor de boeken die ik nu heb. Mijn liefde voor boeken en lezen is door Bookstagram alleen maar gegroeid, waardoor ik nu net genoeg heb aan 2 grote billy kasten. (& no regrets!!)

Mijn liefde voor lezen is begonnen bij de thrillers van Karin Slaughter & de boeken van John Green. dat is ook wel terug te zien uit de foto, toen had ik nog een Karin Slaughter plank. Ik heb jaren lang (en dan heb ik het over 2015/2016, toen ik veel minder las) alleen maar thrillers gelezen, ik dacht er toen niet eens aan om iets anders te lezen. Inmiddels lees ik een stuk minder thrillers, voornamelijk omdat ik via Bookstagram andere genres heb gevonden zoals dystopie en contemporary. Deze genres zou ik zelf nu ook eerder als favoriet benoemen. Voorheen was het niet eens dat ik per sé alleen maar thrillers wilde lezen, ik was er simpelweg van overtuigt dat ik iets anders toch niet leuk zou vinden. Daarnaast wist ik totaal niet welke boeken leuk waren (naast John Green). Bookstagram heeft ook deze beide dilemma’s verholpen, het was een grote inspiratiebron voor me en ik werd er enorm nieuwsgierig van. Wat betreft genres heeft Bookstagram mij dus enorm geholpen om mijn leeswereld te verbreden.

Iets wat misschien wat onverwachter is, is dat ik voor Bookstagram niet heel trots was op het feit dat ik graag las, waardoor ik automatisch ook minder las. Dit had met meerdere dingen te maken, een was sowieso het feit dat ik gewoon wat onzekerder was. De grootste factor wat hierin meespeelde was dat ik niemand kon die graag las, en dus voelde het raar om dat als mijn hoofd hobby te hebben. Op Bookstagram ontmoette ik zoveel mensen en maakte ik vrienden die ook graag lezen waardoor ik er langzaam toch heel trots op werd. Inmiddels ben ik dan ook meer dan trots om een boekwurm te zijn en zonder Bookstagram had dat denk ik nooit zo geweest!

Een ding waar ik het eigenlijk niet eens over hoef te hebben is dat ik ongeveer 2 keer zoveel ben gaan lezen nadat ik Bookafy ben begonnen, vooral omdat ik echt werd meegesleurd in de motivatie en blijheid van anderen tijdens het lezen. Voor dat ik Bookstagram kon, hield ik al van shoppen maar alleen in bepaalde gebieden waar ik echt kleding kon kopen (gezien mijn maat niet overal te koop is). Met het meer lezen van boeken, kwam natuurlijk ook dat ik meer boeken kon (en in het begin ook moest) kopen. Bol.com begon mij te vervelen en dus ontdekte ik al snel mijn 3 favoriete boekenwinkels in Amsterdam: ABC, Waterstones & later ook Scheltema. Tot op de dag van vandaag is een boekshop dagje echt mijn favoriete dag ooit om tot rust te komen, en indirect heeft Bookstagram daar ook voor gezorgd.

Al met al heeft Bookstagram mij echt wel veranderd, niet alleen als lezer, maar ook als persoon. Hier ben ik oprecht dankbaar voor en ik ben elke dag weer blij dat ik bij deze community hoor! denk je dat jij bent veranderd door Bookstagram? laat het me weten, ik ben benieuwd!

Er is maar een ding dat boekwurmen erger vinden dan een serie op ongelijke hoogte, dat is een reading slump. Ik kom zelf helaas net uit een reading slump, die gelukkig maar anderhalve week heeft geduurd. Wat ik persoonlijk het meest lastige vind is het kiezen van een boek wanneer je wel weer zin hebt om te lezen, want “wat nou als ik geen leuk boek pak en m’n zin weer weggaat?”. Daarom heb ik in deze blog 5 aanraders die je zeker uit een slump kunnen halen!

Deze boeken hebben mij zelf ook uit een slump geholpen of ze hebben mij nog enthousiaster gemaakt om meer en meer te gaan lezen, waardoor ze ook heel geschikt zijn als ‘Slump-curer’. Enkele van deze zijn ook ultieme favorieten van mij waar ik het nog niet eerder over heb gehad op mijn blog.

Als eerst raad ik iedereen ‘Dor’ van Neal Shusterman aan (of wel ‘Dry’). Het is geen geheim dat dit een van mijn favoriete auteurs is. Toch zou ik op ‘Dor’ na, nooit een boek van hem aanraden wanneer iemand in een reading slump zit, het zijn vaak namelijk wat trage en ingewikkelde boeken. Ingewikkeld in de zin dat je het af en toe even weg moet leggen omdat je het allemaal even moet laten bezinken. ‘Dor’ is totaal niet zo, het is een snel en intens boek die je ook wel echt bang kan maken. Het boek is een dystopie dat in gaat op de huidige milieu problemen en het schetst een wereld waar er plots geen water meer zal zijn. Wie heeft zich voorbereid en wie heeft er het meeste recht op die laatste flesjes water? De karakters zijn ook nog eens leuk en ik ga het boek zeker nog eens herlezen in het Nederlands in 2020. (zelf gaf ik dit boek 5 sterren)

Het volgende boek is een steady favoriet van mij waar ik gek genoeg nooit over praat. Het is ‘Warcross’ van Marie Lu. ‘Warcross’ zou ik zelf ook in de categorie dystopie indelen, al voelde het veel meer als een contemporary met hoe makkelijk het weg las. Juist de snelheid waarmee je dit kan weglezen is een van de redenen waarom ik hem in dit lijstje heb gestopt. Dit boek gaat over Emika, een fan van het spel Warcross. Ze is ook goed in hacken en op een dag hacked ze zichzelf zomaar in de internationale competitie van Warcross. Emika is doodsbang voor de effecten van haar daden wanneer het gelukt is, maar dat loopt allemaal anders dan verwacht. Dit boek speelt zich voor een groot deel af in Tokyo, mijn droomstad. Dit maakte het voor mij nog extra leuk. Ik ben expres een beetje vaag over dit boek, omdat dit boek echt het beste is wanneer je er zo min mogelijk over weet. (Ik gaf dit boek 5 sterren)

De derde aanrader is een boek dat ik heel recent nog gelezen heb. ‘American Royals’ van Katharine McGee is een echte guilty pleasure om te lezen. In de wereld van ‘American Royals’ heeft Amerika een koninklijke familie die qua populariteit en leden een mix is van de Britse royals en de Kardashians. Dit boek is ook qua drama zeker wel Kardashian waardig, het is heerlijk dramatisch maar toch begrijpelijk voor iemand die nooit als royal geleefd heeft. Wat ik ook wel fijn vond was dat dit boek niet overstroomt aan romance struggles, maar dat er ook andere problemen en conflicten waren zoals onzekerheid bijvoorbeeld. Doordat er in dit boek ook andere onderwerpen worden behandeld, voelt het dus heel vernieuwend waardoor het uitermate geschikt is als “Slump-curer”. Mocht je op zoek zijn naar iets meer diepgang, dan is de thousandth floor trilogie (die ook in het Nederlands vertaald is) heel erg geschikt! (Ik gaf dit boek 5 sterren)

Het een na laatste boek van dit lijstje is ‘Kill the boy band’ van Goldy Moldavsky. Dit boek is relatief onbekend, ik vond hem zelf in de boekenwinkel omdat de titel voor mij – als oud One Direction fangirl – heel interessant was, haha. (Sorry, dat was mijn innerlijke seriemoordenaar die even sprak.) Ik moet wel zeggen dat dit boek alleen geschikt is als ‘Slump-Curer’ wanneer jij zelf ook wel een beetje bekend bent met de fandom cultuur, of het nu een boy band is of een voetballer. De titel zegt eigenlijk genoeg over de inhoud van het boek, het boek volgt een groepje fangirls die plots toegang hebben tot een lid van hun favoriete band, maar ze laten hun enthousiasme iets te ver gaan… Zelf gaf ik 3 sterren aan dit boek, het is niet per sé een heel goed boek maar het is vooral heel leuk en herkenbaar. Dit zijn wel 2 factoren die maken dat je lezen echt leuk vindt, dus vandaar dat het toch een goede zou zijn na een reading slump.

Het laatste boek is eigenlijk een auteur die over het algemeen heel geschikt is voor na een slump, het is ‘The unhoneymooners’ van Christina Lauren. Ik heb het wel vaker over dit schrijvers duo gehad en eigenlijk geldt voor dit boek hetzelfde: Unhoneymooners is een luchtige romance die ook nog eens ongelofelijk grappig is. Meer kan ik er eigenlijk niet over zeggen, anders dan: als je het écht niet meer weet, pak dan een boek van Christina Lauren dat je het meeste aanspreekt. Ik weet zeker dat je dan goed zal zitten.

Dat waren dan de boeken die ik aanraad tegen een reading slump! Welk boek zou jij het meeste aanraden? laat het me weten in de comments!

“The first rule of this book club: you don’t talk about book club.”

Laat ik eerst het concept van dit boek delen: Een groep mannen die en boeken club beginnen, waar ze samen romance boeken lezen om zo hun huwelijk te redden. Hello, COUNT ME IN!. Je liegt tegen jezelf (of je bent totaal niet van dit genre, dat kan ook) als je dat niet gaaf vindt klinken. Let me tell you, dit boek maakt zijn verwachtingen meer dan waar.

Het boek gaat dus over een groep vrienden, beroemde honkbal spelers (niet geheel onbelangrijk), die met elkaar romance boeken gaan lezen om zo de vrouw beter te begrijpen en hun huwelijk te kunnen redden. Want zoals zij zeggen: “die boeken zijn geschreven door vrouwen en vóór vrouwen, dus daar moet je je info uit halen, dat zijn de handleidingen om hun taal te spreken!”. We volgen voornamelijk Gavin en Thea, Gavin heeft het niet zo lekker aangepakt in zijn huwelijk en Thea heeft besloten dat ze wil gaan scheiden. Door middel van de boeken, zijn vrienden en hard werken probeert hij te redden wat er te redden valt.

Het beste aan dit boek vond ik toch wel de humor die er in zit, het is enorm grappig. Zo grappig dat dit het eerste boek is waar ik hardop van moest lachen. De schrijfster weet precies uit te drukken hoe mannen in het dagelijks leven reageren en handelen en dat in combinatie met de grappige personen in het boek is echt geweldig. Daarnaast vond ik ook dat er een goed serieus aspect in zat, het boek laat zien dat je soms je verleden los moet laten, voordat je ergens anders klaar voor bent. Het boek kreeg echt diepgang hierdoor en dat vond ik heel mooi. Daarnaast was het best leuk om een romcom te lezen vanuit mannelijk perspectief, hierdoor verveelde het nooit.

Wat betreft de personen heb ik eigenlijk geen commentaar. In eerste instantie had ik dat wel, maar in de laatste hoofdstukken werd dat uitgelegd en toen begreep ik waarom die persoon zo deed (lekker vaag maar we houden het spoiler-free!). Gavin is niet zoals je zou verwachten wanneer je hoort dat het gaat over professionele honkbal spelers. Ik vond hem echt een mooi karakter, kwetsbaar, gevoelig en absoluut niet flawless. Als hij echt zou bestaan zou ik fan zijn! Ook stottert Gavin en gedurende het boek kreeg je ook door wat voor struggles hij had en hoe hij er nu mee om kan gaan.

“But Thea doesn’t even read these kinds of books!”

“Keep telling yourself that”

“I’ve never seen anything like it in the house”

“she have one of those e-reader things?”

“I think so, I don’t know”

“That thing is full of romance novels, trust us.”

I mean, hoe relatable?

Helaas is het boek tot nu toe alleen nog maar beschikbaar in het Engels maar op Bol.com is de Ebook maar 1,99! Het boek is goed te lezen als je niet gewend bent om in het Engels te lezen:)

Wat ik verder nog over dit boek kan zeggen is: “KOOP HET”. Nee serieus, als je zin hebt in een boek waar je van moet lachen, maar die ook oprecht mooi is, dan moet je deze lezen. Het enige wat ik nu nog kan denken, terwijl ik deze blog typ, is dat ik nu het tweede boek wil hebben. In Maart komt het tweede deel uit: “Undercover bromance”. Dit is het tweede boek dat ik in 2020 uit lees maar ik weet nu al dat het in mijn favorieten lijstje komt. Zou jij dit boek lezen? laat het me weten!

Ik had hoge verwachtingen van ‘als de nacht eindigt’. Vooral omdat ik altijd meer Nederlandse dystopie wil lezen, gezien het zo schaars is. Helaas viel het voor mij tegen. In deze blog geef ik mijn recensie van “Als de nacht eindigt” van Laura Diane en honestly, ik vind dit rete spannend. Ik merk dat ik namelijk een van de weinige ben met deze mening. Daarnaast is het ook nooit leuk om “negatief” te zijn over boeken, ook al is het nodig om kritisch te blijven. Veel van jullie vroegen naar een recensie na het zien van het aantal sterren dat ik gaf, en dus hierbij de verwachte recensie.

Het boek gaat over Lya, ze woont met haar moeder en haar zieke vader in een klein stadje in Amerika. Sinds er een zonnenvlam heeft plaatsgevonden op aarde, leeft de mens in het donker. Dat is het enige tijdstip waarop het veilig is om naar buiten te gaan. Ga je toch overdag, dan word je levend verbrand door de zon. Het concept hiervan klinkt echt gaaf en goed bedacht, zeker gezien het een ingaat op de milieuproblemen van nu. Wat ik echter een jammer vond was dat er voor mijn gevoel geen enkele “world building” was, iets dat naar mijn mening best belangrijk is in dystopie. Door de wereld goed te schetsen en te weerleggen aan de wereld nu, ervaar je echt het verschil. Zonder dit is een dystopisch boek nooit echt een dystopisch boek naar mijn mening. Gezien dit in ADNE niet zo was, vond ik het lastig om me de wereld echt in te beelden en er in mee te gaan. Af en toe voelde het zelfs of ik een aantal bladzijden aan uitleg gemist had. Zoals ik al zei speelt het verhaal zich af in Amerika, ook al snap ik de keuze voor dit land, vond ik het zelf wel jammer. Dit voornamelijk omdat een dystopie dat plaatsvindt in Nederland of België iets is dat wij amper hebben in de Nederlandstalige literatuur. Ik ken bijvoorbeeld in de YA-categorie alleen “de Executie” van Danielle Bakhuis. Nu is dit niet echt een kritiek punt, maar voor mij droeg het wel bij aan de moeilijheid tot inleven en lichte teleurstelling in dit boek.

Wat betreft de karakters, is Lya de hoofdpersoon en de bij personen zijn Carli en Gwen, haar vriendinnen. Ik vond Lya totaal geen leuk karakter. Dat is denk ik ook de hoofdreden dat ik dit boek niet leuk vond. Als iemand die zelf een ernstig zieke vader heeft gehad, herkende ik mij totaal niet in haar gedrag. Hier stoorde ik me dan ook best aan. Daarnaast was ze iets te vaak negatief of klagend, waardoor ik na 100 bladzijden echt moeite kreeg met haar omdat ik merkte dat ik er zelf ook een beetje geïrriteerd van werd. Door haar negatieve attitude vond ik het nog lastiger om medeleven of spanning te voelen in het boek. Daarnaast vond ik dat de karakters, net als de wereld bijna geen persoonlijkheid hadden gekregen, misschien als dit meer was had ik me beter in de karakters kunnen inleven.

Het boek is maar 212 bladzijden lang, dit was voor mij vooraf al wel een puntje waarvan ik dacht, “oei dat is wel heel weinig voor dit genre.” Ik denk dat bij dit juist het gemist van world building, er voor zorgde dat het nu zo kort is. Wel wil ik zeggen dat de schrijfstijl van Laura enorm sterk en mooi is, ze gebruikt mooie zinsopbouw en het is heel beeldend, wat ik prachtig vind. Voor de schrijfstijl zou ik zo 5 sterren geven en in een andere setting of genre zou ik zeker nog een boek lezen voor de schrijfstijl. Helaas werkte de andere elementen in dit boek voor mij gewoon echt niet.

De combinatie van het gemis van een duidelijke wereld en de voor mij hinderlijke karakters zorgde er voor dat ik dit boek 2 sterren heb gegeven, ik denk dat ik het tweede boek dus sowieso links laat liggen. Ik raad dit boek aan voor iemand die nog niet zoveel dystopie heeft gelezen of wanneer je je niet zoveel aantrekt van world building, want dan is het waarschijnlijk wel leuk voor jou, zeker gezien het concept zelf origineel en pakkend is. Laat me weten wat jij van dit boek vond!

uitgeverij: Clavis YA (9789044837117)

Ik hou van december. Niet alleen door de feestdagen maar ook omdat de book community dan extra leuk is. Iedereen kijkt naar de boeken die zij dit jaar gelezen hebben, naar hun Goodreads goal en naar de boeken waar zij het meest naar uitkijken in het volgende jaar. De afgelopen tijd heb ik lekker op Goodreads en in catalogi van uitgeverijen zitten zoeken naar boeken die uitkomen en die ik wil hebben. Het voelde een beeetje als een kind in een snoepwinkel. In deze blog bespreek ik een aantal boeken die in 2020 uitkomen, waar ik erg naar uitkijk!

Als eerst “Nothing ever happens here” van Sarah Hagger-Holt die uitkomt op 9 Januari, vrij vroeg dus al. Dit boek gaat over een vrij normale familie waarvan de vader uit de kast komt als transgender. Hoe gaat de buitenwereld reageren? blijven de ouders van Iggy bij elkaar? dit boek lijkt mij heel interessant om te lezen, het klinkt niet als iets anders dat ik ooit heb gelezen en daarom ben ik best wel benieuwd. Ook klinkt het als een heel belangrijk boek, waardoor het me nog meer interesseert. Het helpt natuurlijk ook dat de cover echt prachtig is. 😉

Een boek waar ik echt veel aan denk, omdat ik er zó benieuwd naar ben is “TBS” van Natasza Tardio die in april bij Blossom books verschijnt. Dit boek gaat over Maya, de dochter van een medewerkster uit een TBS kliniek. Wanneer Maya op tv ziet dat er grensoverschrijdende dingen gebeuren in de kliniek én dat haar moeder als voorbeeld gebruikt wordt, lijkt het niet erger te kunnen. Tot dat blijkt dat haar moeder een relatie heeft met een cliënt uit de kliniek, en die cliënt komt ook nog eens bij hun thuis wonen. Ik blijf het herhalen maar wat lijkt mij dit gaaf om te lezen, ingrijpend maar heel interessant. Misschien wel omdat TBS klinieken heel actueel zijn, of misschien juist omdat er zo weinig over geschreven wordt. Anyway, bij deze denk ik ook wel dat het een 5 sterren boek zal worden.

Een ander boek waar ik vooral door de cover en de auteur benieuwd naar ben is “Faith” van mijn favoriete contemporary auteur Julie Murphy. Natuurlijk ben ik altijd benieuwd naar nieuwe boeken van Murphy, maar toen ik deze cover zag, met een meisje die toch precies op mij lijkt, werd ik eigenlijk een beetje emotioneel. Fat girl representation en body positive representation mag wat mij betreft nog veel meer voorkomen in de boekenwereld en niet alleen maar in de vorm van het gepeste en onzekere meisje. Mijn reactie op een cover en hoofdpersoon die zoveel op mij lijkt, bevestigde dat nog extra voor me. Ik denk wel dat het boek anders zal zijn dan de andere boeken van Julie Murphy, dit heeft namelijk een superhero tintje. Iets wat ik normaal heel gaaf vind, dus wat dat betreft ben ik ook heel benieuwd naar hoe dat zal zijn. Dit boek komt 7 juli uit en ik zal hem op 7 juli zelf nog uitlezen. Mark my words.

Een tweede boek van een serie waar ik enorm naar uitkijk is “This coven won’t break” van Isabel Sterling. Het vervolg op “These witches don’t burn” die ik echt absoluut geweldig vond. Deze serie is een LGBT+ urban fantasy, dat gaat over heksen. Ik vond dit eerste boek zo verrassend leuk, dat ik niet kan wachten op het tweede boek!

“Wij” van David Nicholls is waarschijnlijk een boek die je niet snel bij mij zou verwachten. Wanneer je de achterflap leest, klinkt het als een super fijn wegleesboek, iets wat ik vaker wil lezen in 2020. Het boek gaat over Douglas en zijn vrouw die door middel van een vakantie hun huwelijk proberen te redden. Het is hun laatste kans nu de kinderen uit huis zijn. David Nicholls is de favoriete auteur van Diana Leeflang, een vlogger die ik regelmatig kijk. Nadat zij weer lyrisch was over een van zijn boeken, besloot ik deze vertaling op mijn lijstje te zetten. “Wij” komt uit op 7 januari bij de Boekerij en ik ga hem binnenkort even reserveren!

Als laatst ben ik heel benieuwd naar “De wrede prins” van Holly Black de vertaling van the cruel prince. Dit boek is zó populair dat ik hem toch wel wil lezen. Voornamelijk om te zien of ik hem ook leuk zou vinden. Een van mijn leesdoelen in 2020 is meer fantasy lezen omdat ik in 2019 heb gezien dat ik dat soms best leuk kan vinden. Ik denk dat dit boek een goed beginpunt zou zijn! De wrede prins komt op 11 februari uit bij de Boekerij!

Zoals je ziet staat hier voor het eerst geen thriller tussen. De laatste maanden krijg ik een beetje het idee dat ik uit de thrillers ben gegroeid, ik merk dat ze me nooit echt interesseren of intrigeren. Ook zijn de meeste boeken die ik het afgelopen half jaar niet heb uitgelezen thrillers. Nu zou ik het persoonlijk niet zo gek vinden als ik er uit gegroeid ben, zeker gezien ik tussen 2014 en 2016 echt alleen maar thrillers las. Al weet ik nogsteeds niet of je echt uit een genre kan groeien.

Welk boek ben jij het meest benieuwd naar! laat het me weten! misschien wordt mijn lijstje zo nog langer, haha.

Onderbuik was een boek waar ik altijd al naar staarde in de boekenwinkel toen ik nog Engels las, de cover is namelijk echt pure eyecandy. Vandaar dat dit ook een van de eerste boeken was die ik kocht in het Nederlands. Ook het format van dit boek is interessant, er word geschreven vanuit het perspectief van Vivianne, de hoofdpersoon, vanuit het perspectief van een blog en vanuit een onbekend perspectief waarvan je later in dit boek doorkrijgt wie het is. Deze perspectieven zijn ook alle 3 anders vormgegeven waardoor het een lekkere afwisseling is. Zo is bijvoorbeeld het onbekende perspectief vormgegeven door zwarte pagina’s met witte tekst, wat echt prachtig is.

“Onderbuik” gaat over Vivianne. Nadat ze bewijsmateriaal vindt van een vermissing, gaat ze zich bezig houden met waar de vermiste Sander en Lotte kunnen zijn en wat er gebeurd is. Vivianne heeft echter geen idee wie deze jongeren zijn. Verder gaat het boek ook in op Nina, de zus van Sander, die een blog bij houdt over de vermissing van haar broer en het proces dat ze hierbij doormaakt. Zoals ik al zei lees je dus vanuit meerdere perspectieven over de vermissing van Lotte en Sander.

Dit boek leest prima weg, de schrijfstijl en woorden zijn een beetje anders waardoor ik wel even moest wennen. Ik denk wel dat dit vooral is omdat ik Nederlands ben en de schrijfster uit België komt. Ik vond wel dat het verhaal erg oppervlakkig was. Er zat voor mijn gevoel geen spanning of echt plot in en wanneer dat wel leek te komen, werd deze omver gebracht. Dit vond ik erg jammer want het had zeker anders gekund naar mijn mening. Hierdoor voel ik nu ook niet zo’n drang om de andere boeken te kopen omdat het voor mij op dit moment niet heel interessant is. Uiteindelijk zal ik ze wel gaan kopen, want ik ben ergens wel benieuwd naar hoe dit verder loopt, omdat het zo’n afgesloten verhaal lijkt. Wat dat betreft kan ik niet zo goed inzien waar de 5 sterren recensies van Goodreads vandaan komen (oeps??). Ik had misschien juist door de recensies ook wel teveel verwacht, iets wat ik vaker doe.

Ik heb dit boek in ongeveer 2 dagen uitgelezen en dat is voor mij best lang voor een boek van ongeveer 200 bladzijden. Ik zou dit boek wel aanraden, maar niet persé aan mensen die regelmatig thrillers lezen zoals mij, want dan zal je waarschijnlijk hetzelfde gevoel hebben tijdens het lezen van dit boek. Ik weet wel zeker dat iemand die niet zo bekend is met het thriller genre dit een heel leuk boek zal vinden. Al met al gaf ik Onderbuik 3 sterren! Het verhaal en concept is gaaf, maar de uitvoering had van mij iets diepgaander mogen zijn. Ben jij al begonnen aan deze trilogie? en wat is jouw mening?